Μπορεί η συντριπτική πλειοψηφία να είναι εντελώς φιλική, όμως υπάρχει και μια μερίδα σκύλων που για πολλούς λόγους φθάνουν στο σημείο να δαγκώνουν. Επομένως, πρέπει να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα αυτοπροστασίας.
Όταν υιοθετούμε ένα κουτάβι ως γνωστόν επιβάλλεται από νωρίς να φροντίσουμε για τη σωστή του κοινωνικοποίηση. Δηλαδή να το φέρουμε σε επαφή με άλλα κατοικίδια και με κόσμο για να συνηθίσει στην ανθρώπινη παρουσία και να εξελιχθεί φιλικό και παιχνιδιάρικο. Όμως πολλές φορές θα τύχει να διασταυρωθεί ο δρόμος μας με άγνωστα σκυλιά είτε περπατώντας, είτε σε φιλικά σπίτια και αλλού. Το ζήτημα που τίθεται είναι τι συμπεριφορά πρέπει να επιδείξουμε απέναντί τους ώστε να προστατευθούμε από τυχόν επιθέσεις. Κι αυτό γιατί ακόμα και το πιο ήρεμο σκυλάκι, αν νιώσει πως απειλείται, αν ξαφνιαστεί, ή αν θελήσει να προστατεύσει το χώρο και το φαγητό του, είναι πιθανόν να μας δαγκώσει.

«Τεστ» προσέγγισης
Πως πλησιάζουμε άραγε έναν άγνωστο σκύλο; Με τεντωμένο χέρι; Χαϊδεύοντάς τον στο κεφάλι ή στο πηγούνι; Η απάντηση είναι μία: Απλά δεν τον πλησιάζουμε σε καμία περίπτωση. Ειδικά όταν κοιμάται, τρώει, όταν είναι αδέσποτος ή ασυνόδευτος, μόνος μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο ή πίσω από κάποιον φράχτη.

Σε περίπτωση που ο ιδιοκτήτης είναι παρών, τον ρωτάμε αν είναι φιλικός και εφόσον μας πει το «ναι» με απόλυτη βεβαιότητα, εμείς σκύβουμε και, χωρίς να τον πλησιάσουμε, τον καλούμε με φωνή επιδοκιμαστική να έρθει προς το μέρος μας. Έτσι ο ίδιος θα επιλέξει αν θέλει να… γνωριστούμε ή όχι. Εφόσον μας προσεγγίσει, τον αφήνουμε να μας μυρίσει λίγη ώρα και έπειτα τον χαϊδεύουμε στο στήθος ή κάτω από το πηγούνι και αποφεύγουμε τα – συχνά ενοχλητικά – ελαφριά «χτυπηματάκια» στο κεφάλι.

Κι ενώ για παράδειγμα η «επίδειξη» των δοντιών ανήκει στα σαφή δείγματα επιθετικής συμπεριφοράς, συνήθως ένας σκύλος που δεν είναι φιλικός πριν φθάσει σε αυτό το στάδιο, στέλνει νωρίτερα άλλα, λιγότερο εμφανή «σήματα» ότι ετοιμάζεται να μας δαγκώσει. Τα πιο βασικά είναι τα εξής:

• Κινητικότητα και δυσφορία απέναντι σε αγνώστους ή συγκεκριμένες κατηγορίες αγνώστων.
• Ένταση και κτητικότητα όταν βρίσκεται κοντά στο πιάτο, τα παιχνίδια και το κόκαλό του.
• Επιφυλακτικότητα στο άγγιγμα.

Αν τύχει και πέσουμε πάνω σε κάποιον που δείχνει να δυσανασχετεί από την παρουσία μας, καταρχήν αποφεύγουμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια γιατί αυτό «μεταφράζεται» ως επιθετικότητα. Αντίθετα τα ανοιγοκλείνουμε αργά και χασμουριόμαστε για να δείξουμε χαλαρή διάθεση. Γυρνάμε το κεφάλι στο πλάι και καθόμαστε ακίνητοι με τα χέρια κολλημένα στα πλευρά μας χωρίς να τα κουνάμε. Δεν του γυρνάμε την πλάτη και αποχωρούμε οπισθοχωρώντας ή στα πλάγια. Σύμφωνα με έρευνες πάντως πιο επιρρεπείς σε δαγκώματα είναι οι άνδρες, τα παιδιά και όσοι έχουν άλλα κατοικίδια στο σπίτι τους.

Φιλικός VS επιθετικός σκύλος
Όσο για το ποια είναι η «εικόνα» που παρουσιάζει ένας φιλικός σε αντίθεση με έναν επιθετικό σκύλο, υπάρχουν κάποιες συμβουλές οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν σωτήριες. Καταρχήν όταν  θέλει να παίξει μαζί μας έχει χαλαρό πρόσωπο, αφτιά πεσμένα, στόμα μισάνοιχτο σαν να χαμογελά, γλώσσα που κρέμεται και ουρά που κουνιέται γρήγορα.
Σε αντίθετη περίπτωση έχει «σουρωμένη» μύτη και μας δείχνει τα δόντια του. Οι τρίχες στο σβέρκο του είναι όρθιες ενώ γαβγίζει χαμηλόφωνα ή γρυλίζει. Η ουρά του είναι όρθια και σταθερή ή χαμηλωμένη, ενώ κάποιες φορές παρότι άκαμπτη, κινείται αργά.

Όταν το δάγκωμα είναι… αναπόφευκτο
Ωστόσο τι πρέπει να κάνουμε αν δεν προλάβουμε το κακό κι έχουμε την ατυχία να δεχθούμε επίθεση; Ας δούμε τα βήματα αυτοπροστασίας που πρέπει να ακολουθήσουμε:

• Kαθόμαστε χαμηλά, κουλουριασμένοι σαν μπάλα, με το πρόσωπο και το κεφάλι κάτω κι όχι εκτεθειμένα, τους αγκώνες μαζεμένους να καλύπτουν το κεφάλι και τα χέρια σφικτά δεμένα δυνατά πίσω από το σβέρκο. Με άλλα λόγια φροντίζουμε να προστατεύσουμε πρόσωπο, λαιμό και κοιλιά.
• Καθόμαστε ήσυχοι και ακίνητοι μέχρι να έρθει κάποιος για βοήθεια ή να αποχωρήσει το ζώο.
• Δεν προσπαθούμε να αμυνθούμε γιατί μπορεί να μας επιτεθεί πιο έντονα.
• Δεν ουρλιάζουμε, δεν τρέχουμε ούτε κάνουμε απότομες κινήσεις γιατί αυτή η συμπεριφορά  έχει αντίθετα αποτελέσματα αφού «ερεθίζει» το ένστικτο του «κυνηγού».

Συνοψίζοντας οι χρυσοί κανόνες αυτοπροστασίας ενάντια στο δάγκωμα απαιτούν γνώση της «γλώσσας» του σώματος και φυσικά ψυχραιμία για να γλιτώσουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα από μια τέτοια κατάσταση.