Δεν είναι λίγες οι φορές που μία γάτα δείχνει επιθετική συμπεριφορά ακόμα και στο ίδιο της το αφεντικό. Ανεξάρτητη και δυναμική από τη φύση της, μπορεί για διάφορους λόγους να τα… βάλει μαζί μας.
Είναι «χαδιάρα» όμως δεν διστάζει να βγει εκτός… εαυτού όταν τρομάξει ή ενοχληθεί από κάτι. Η γάτα είναι ένα κατοικίδιο με πολύ ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και δεν επιδεικνύει την ίδια «πίστη» στον άνθρωπο όπως ο σκύλος που, κατά κοινή ομολογία είναι πιο «αγαθός». Έτσι λοιπόν, όσο τρυφερή κι αν είναι, ενδέχεται να δείξει επιθετική συμπεριφορά απέναντί μας.

Καταρχήν δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλες οι γάτες δεν έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Η επιθετικότητά τους ανάγεται τόσο στις εμπειρίες τους όσο και σε γενετικές ιδιαιτερότητες. Απλά άλλοι ιδιοκτήτες είναι πιο ανεκτικοί απέναντι σε αυτήν τη συμπεριφορά ενώ άλλοι δεν μπορούν να την υποφέρουν ούτε λεπτό. Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που την κάνουν επιθετική; Ας τους δούμε διεξοδικά:

Ακόμα και η πιο μαλθακή γάτα έχει μέσα της το ένστικτο του κυνηγού που βγαίνει στην επιφάνεια όποτε οι συνθήκες το ευνοούν. Κι επειδή όταν ζει σε σπίτι δεν έχει συχνά την ευκαιρία να το βγάλει στην επιφάνεια, εκτονώνεται στα παιχνίδια της. Έτσι όταν την βλέπουμε να παίζει άγρια με κουκλάκια ή μπάλες αυτό δεν είναι παρά μια «προσομοίωση» κυνηγιού.

Δυστυχώς όμως μπορεί να αρχίσει να παραμονεύει και να μας «επιτίθεται» με δαγκωνιές και γρατζουνιές για να παίξει. Απλά για να μάθει πως να χρησιμοποιεί τα «όπλα» της, καθώς συνήθως τα μικρά γατάκια δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι από πολύ νωρίς να μην την ενθαρρύνουμε να φέρεται έτσι, όσο χαριτωμένη κι αν μας φαίνεται. Μπορούμε να την παρακολουθούμε και όταν βλέπουμε, για παράδειγμα, πως πάει να μας «ορμήσει» να χτυπάμε δυνατά τα χέρια μας και γενικότερα να την σταματάμε όταν αρχίζει να παίζει πιο άγρια.

Επίσης συχνά γίνεται επιθετική γιατί είναι «κτητική» σε σχέση με την περιοχή της. Στο «βασίλειο» του σπιτιού πιθανόν να προσπαθήσει να κυριαρχήσει επάνω σε εμάς, όταν πλησιάζουμε στον «χώρο» της. Εμείς δεν πρέπει να τη μαλώνουμε και να την τιμωρούμε αλλά ούτε και να την επικροτούμε. Φροντίζουμε να της κόβουμε συχνά τα νύχια, να της δίνουμε μαλακά παιχνίδια για να εκτονώνεται, να διαβάζουμε τη γλώσσα του σώματος και να μην την πιέζουμε όταν φαίνεται πως έχει αρχίσει να ενοχλείται. Χρειάζεται υπομονή, χαλαρή διάθεση και να έρθουμε πιο κοντά της. Το βούρτσισμα είναι μια διαδικασία που ενδυναμώνει τη σχέση μας.

Συχνά οι γάτες που στο διάστημα των πρώτων 5 έως 11 εβδομάδων δεν κοινωνικοποιήθηκαν σωστά είναι πιο άγριες. Όταν νιώσουν πως απειλούνται παίρνουν τη γνωστή θέση «μάχης», δηλαδή σκύβουν, το τρίχωμά τους σηκώνεται όρθιο, τα αφτιά τους τεντώνονται προς τα πίσω, δείχνουν τα δόντια τους και γρυλίζουν σαν να λένε «μην με πλησιάζεις γιατί μπορώ να γίνω επικίνδυνη»!

Γι’ αυτό είναι σημαντικό να τη φέρνουμε από νωρίς σε επαφή με άλλους ανθρώπους και κατοικίδια ώστε να μην τη ξενίζουν οι επισκέψεις. Ωστόσο αν δεν συμπαθεί κάποιον καλεσμένο, μπορούμε να τον βάλουμε σε πρώτη φάση να την κεράσει κάποια λιχουδιά και σταδιακά να προσπαθήσουμε, με χαμηλούς τόνους και όχι με απότομες κινήσεις, να φέρουμε τους δύο… άσπονδους φίλους πιο κοντά.

Συχνά βέβαια είναι επιθετική επειδή υποφέρει από κάποια ασθένεια, ή επειδή πονάει για κάποιον λόγο. Άρα αν τη δούμε να αλλάζει ξαφνικά συμπεριφορά, επιβάλλεται να την πάμε στον κτηνίατρο.

Επίσης όταν έχει γεννήσει, γίνεται νευρική γιατί φοβάται για τα μικρά της. Οπότε φροντίζουμε να την έχουμε σε κάποιο ήσυχο μέρος του σπιτιού και φυσικά να μην την ενοχλούμε.

Τέλος, σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να καταφεύγουμε στη χρήση βίας διότι έτσι θα επιβαρύνουμε το πρόβλημα. Γιατί με καλή διάθεση και αγάπη μπορούμε να μεταμορφώσουμε ακόμα και μια… αγριόγατα στην πιο γλυκιά ψιψίνα!