Επιλογή κατοικιδίου όταν έχουμε παιδί και τι κανόνες πρέπει να βάλουμε στο παιδί μας.
Η άφιξη ενός ζώου στο σπίτι φέρνει χαρά αλλά και υποχρεώσεις τόσο για τα παιδιά όσο για τους μεγάλους που πρέπει να θέσουν τους απαραίτητους κανόνες. Μετά από ώριμη σκέψη το πήρατε απόφαση: Θα αγοράσετε κατοικίδιο γιατί πιστεύετε ακράδαντα πως θα είναι η καλύτερη παρέα για το παιδί σας. Έχετε πεισθεί πως, πέρα από τη χαρά του παιχνιδιού, η παρουσία του μες στο σπίτι θα είναι ένα αληθινό μάθημα ζωής για τον μπόμπιρα. Βέβαια, όσο καλή διάθεση κι αν έχετε, σύντομα θα τα βρείτε… σκούρα αν, μετά την άφιξη του  νέου «συγκατοίκου», δεν βάλετε κάποια όρια και δεν φροντίσετε να διατηρηθούν οι ευαίσθητες ισορροπίες, για να ζήσετε εσείς καλά κι εκείνος… καλύτερα!  Τι εστί «όρια» στην προκειμένη περίπτωση; Ιδού ορισμένοι κανόνες που μπορούν να κάνουν την καθημερινότητά μας πολύ πιο άνετη, χωρίς ενδοοικογενειακές «μάχες»:

Υπεύθυνη επιλογή
Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια είναι ακριβώς η κατάλληλη ηλικία για ένα παιδί να αναλάβει υπό την προστασία του ένα ζωάκι. Κι αυτό γιατί κάθε παιδί είναι διαφορετικό από τα άλλα. Ωστόσο, λέγεται πως γύρω στα 9 του χρόνια μπορεί να αποκτήσει κατοικίδιο και να αναλάβει – στοιχειωδώς – τη φροντίδα του. Παρόλα αυτά, αν πήρατε κάποιο ζώο πριν γεννηθεί το παιδί σας, μην το πιέζετε και προπαντός μην του δημιουργείτε τύψεις σε περίπτωση που αδιαφορεί και δεν παίζει μαζί του. Όπως προαναφέρθηκε, κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και δεν σημαίνει πως πρέπει απαραίτητα να ενθουσιάζεται με ένα ζώο. Εννοείται πως μόνον εσείς γνωρίζετε αν το παιδί σας είναι αρκετά ώριμο για να συμβιώσει ομαλά μαζί του.

Αν πάλι το παιδί σας σας πίεσε πολύ προκειμένου να υιοθετήσετε ένα κατοικίδιο και ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα παρατηρείτε πως ο αρχικός ενθουσιασμός έχει «ξεφουσκώσει», μην αρχίσετε τις απειλές, πως θα το δώσετε αλλού, ειδικά αν δεν το εννοείτε. Επίσης μην του επαναλαμβάνετε πως η καθημερινή φροντίδα δεν είναι δική σας αλλά αποκλειστικά δική του υπόθεση. Μην ξεχνάτε πως εσείς είστε ο ενήλικας και πως ένα παιδί δεν μπορεί να έχει υπό την πλήρη εποπτεία του μια τόσο σοβαρή ευθύνη.  

Τα επιθυμητά αποτελέσματα θα έρθουν αν βάλουμε τα δυνατά μας να μετατρέψουμε την καθημερινή ρουτίνα σε διασκέδαση. Εξάλλου δεν είναι τόσο δύσκολο να καταστήσουμε την όλη διαδικασία παιχνίδι. Καλό θα ήταν να έχουμε και κάποιου είδους επιβράβευση όταν το παιδί μας κάνει κάτι σωστά. Για παράδειγμα, αν βγάλει βόλτα το σκύλο, με την επιστροφή του στο σπίτι εκτός από το αυτονόητο «μπράβο», μπορούμε να του δώσουμε ένα κίνητρο – δώρο, που θα συνδέεται κατά προτίμηση με το κατοικίδιο: Να διαλέξει, ας πούμε, το καινούριο λουράκι στου σκύλου. 

Επιβάλλεται να στο παιδί πως ένα κουταβάκι, ένα γατάκι, ή ό,τι άλλο τυχαίνει να βρίσκεται κάτω από την ίδια στέγη με εμάς, δεν είναι άλλο ένα παιχνίδι που ήρθε να προστεθεί στη συλλογή του. Είναι ένα ζωντανό πλάσμα και νιώθει πόνο, πεινάει, αρρωσταίνει όπως ακριβώς και το ίδιο. Οπότε δεν μπορούμε ούτε να το «βασανίζουμε» αλλά ούτε να το «πετάξουμε» όταν μας φύγει ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών. Είναι μέλος της οικογένειας και ως τέτοιο πρέπει να του συμπεριφερόμαστε. Και αυτό απαιτεί υπεύθυνη στάση κυρίως από την πλευρά των μεγάλων…