Ένα σκυλί που αποχαιρέτησε το αφεντικό του με το δικό του τρόπο αφήνοντας άφωνους φίλους και συγγενείς την ημέρα της κηδείας του. Και από τότε κάθε μέρα τον περιμένει καρτερικά στο λιμάνι για να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι, σαν εκείνος να μην «έφυγε» ποτέ…
Όσοι γνωρίζουν την ιστορία του Χάτσικο, του υπέροχου Ακίτα που περίμενε καρτερικά το αφεντικό του επί χρόνια, στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια της Ιαπωνίας, για να αποβιβαστεί από το τρένο και να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι, δρομολόγιο που εκείνος έκανε κάθε μέρα για να πάει στη δουλειά του, στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο όπου δίδασκε, θα συγκινηθούν το ίδιο και με την περίπτωση ενός ακόμη «Χάτσικο», του δικού μας «Χάτσικο», από την Πρέβεζα.

Η ιστορία του έχει συγκινήσει εκατοντάδες κόσμου, με τους κατοίκους της περιοχής κάθε φορά που τον αντικρίζουν να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους. Όλα ξεκίνησαν πριν λίγο καιρό όταν απεβίωσε ένας ιδιαίτερα αγαπητός άνθρωπος της τοπικής κοινωνίας από τον Άγιο Θωμά Πρέβεζας. Κάτοικοι τον βρήκαν νεκρό δίπλα στη βάρκα του, συνήθιζε να πηγαίνει για ψάρεμα κι αυτή έμελλε να ήταν η τελευταία του φορά. Ο Λάκης, όπως τον έλεγαν, αγαπούσε πολύ τα ζώα και μάλιστα φρόντιζε συχνά τα αδέσποτα της περιοχής. Ανάμεσα σ’αυτά κι ένα θηλυκό σκυλάκι, την Αβγόλα, που πρόσφατα είχε γεννήσει. Δεν άργησε να κερδίσει την καρδιά του, αφού εκείνη στην κυριολεξία έγινε η σκιά του, όπου και να πήγαινε ο Λάκης, η Αβγόλα τον ακολουθούσε. Τον ακολουθούσε στο λιμάνι και τον περίμενε να επιστρέψει από το ψάρεμα. Τον ακολουθούσε στο καφενείο του χωριού και τον περίμενε έξω από αυτό. Εκείνη τη μοιραία μέρα που ο Λάκης έχασε τη ζωή του, η Αβγόλα περίμενε, όπως κάθε άλλη φορά στην προβλήτα του λιμανιού, στο χωριό.

Η λύπη στο βλέμμα της ήταν εμφανέστατη, όσοι γνώριζαν την Αβγόλα και δεν είχαν ακόμα πληροφορηθεί το θάνατο του Λάκη, καταλάβαιναν πως κάτι της συνέβαινε. Όταν εντοπίστηκε η σωρός του, μεταφέρθηκε στα Γιάννενα για νεκροψία. Όλες αυτές τις μέρες η Αβγόλα τριγυρνούσε από εδώ και από εκεί, σαν κάτι να έψαχνε. Οι κάτοικοι του χωριού αναφέρουν πως δεν ήταν λίγες οι φορές που μπήκε στο σπίτι του Λάκη, κοίταζε για λίγο το κρεβάτι του και έφευγε. Μέχρι που έφθασε η μέρα της κηδείας, όπου εκεί κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε. Η Αβγόλα, μπήκε μέσα στην εκκλησία και μπροστά στα έκπληκτα μάτια όσων βρέθηκαν εκεί πήγε και έκατσε κάτω από το φέρετρο. Μάταια προσπάθησαν κάποιοι να την απομακρύνουν από την εκκλησία. Η Αβγόλα διαρκώς επέστρεφε για να καθίσει κάτω από το φέρετρο του αφεντικού της. Ακόμα και όταν προσπάθησαν να την δέσουν έξω στο προαύλιο, με μια ζώνη του εκλιπόντος, για να την ηρεμεί η μυρωδιά του, εκείνη κατάφερε να λυθεί. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο συγκλονιστική, η Αβγόλα ακολούθησε το αυτοκίνητο που μετέφερε τη σωρό έως το νεκροταφείο και την ώρα που το φέρετρο έμπαινε στον τάφο η Αβγόλα πήδηξε μέσα και βρέθηκε στα χέρια του Λάκη!

Μέχρι σήμερα η Αβγόλα περιμένει καρτερικά στην προβλήτα του λιμανιού τον Λάκη, το αφεντικό της. Μετά πηγαίνει στο καφενείο, στο σπίτι και ξανά από την αρχή. Οι συγγενείς είναι εκείνοι που έχουν αναλάβει πια τη φροντίδα της, όμως η Αβγόλα δεν περνάει μέρα που να μην πάει στο ίδιο σημείο, εκεί στο λιμάνι που τον περίμενε πάντα…