Αποκτήσαμε νέο συγκάτοικο: Έναν γλυκύτατο σκύλο που από εδώ και στο εξής θα μας συντροφεύει στην καθημερινότητά μας. Όμως πόσο σίγουροι είμαστε πως έχουμε λάβει τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην ενοχλεί τη γειτονιά;
Έχουμε αποφασίσει να υιοθετήσουμε ένα σκυλάκι γιατί πραγματικά θέλουμε να βάλουμε στη ζωή μας αυτό το τρυφερό πλάσμα. Εκτός από εμάς που σίγουρα θα το αγαπάμε, πρέπει να καταλάβουμε πως είναι απολύτως απαραίτητο να γίνει εξίσου «δημοφιλές» και στον περίγυρο δηλαδή τη γειτονιά ή την πολυκατοικία μας. Οπότε πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποιους παράγοντες για να μην έχουμε αργότερα προβλήματα.

Παράγων σπιτονοικοκύρης
Ένα πρόσωπο που μπορεί να βάλει «φρένο» σε αυτήν την συγκατοίκηση δεν είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού και κυρίως του διαμερίσματός μας, σε περίπτωση που δεν έχουμε δική μας στέγη. Γιατί μπορεί ο νόμος να μας καλύπτει υπό προϋποθέσεις (για παράδειγμα ότι δεν θα τον έχουμε συνέχεια στο μπαλκόνι), ωστόσο οι περισσότεροι σπιτονοικοκύρηδες δεν είναι πολύ θετικοί, σκεπτόμενοι από τη μία ενδεχόμενες ζημιές κι από την άλλη τη φασαρία. Οπότε για να μην έχουμε μπερδέματα πρέπει πρώτα να το συζητήσουμε ξεκάθαρα μαζί του, να τον διαβεβαιώσουμε πως θα είμαστε πολύ προσεκτικοί και φυσικά να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας ακολουθώντας μια σωστή εκπαίδευση για τον σκύλο μας. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αναγκαστούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον αποχωρισμό ή τη μετακόμιση…

Παράγων φασαρία
Συνήθως οι γείτονες «κατσαδιάζουν» τους ιδιοκτήτες σκύλων γιατί όταν οι πρώτοι λείπουν, οι δεύτεροι σηκώνουν στο πόδι όλη τη γειτονιά με το γάβγισμα και το κλάμα τους.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση να μάθουμε τον σκύλο μας να παραμένει ήσυχος όσο απουσιάζουμε, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είναι τουλάχιστον 14 εβδομάδων. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως δεν θα εκπαιδευθεί στην ηρεμία αν τον μαλώνουμε κατόπιν εορτής καθώς οι σκύλοι έχουν πολύ σύντομη μνήμη. Όταν για παράδειγμα γυρίζουμε σπίτι και το βρίσκουμε άνω κάτω,  νομίζουμε πως ο σκύλος μας μας «τιμωρεί» που τον εγκαταλείψαμε. Ωστόσο, το άγχος και ο φόβος που νιώθει μακριά μας, τον «σπρώχνουν» να εκτονωθεί με αυτόν τον τρόπο και μόλις δέκα λεπτά αργότερα να ξεχάσει εντελώς τη… σκανταλιά που έκανε. Επομένως όσο σκληρά κι αν του φερθούμε δεν θα καταλάβει το γιατί.
Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να τον κάνουμε να νιώθει ολοένα και πιο ασφαλής μαζί μας.

Η «συνταγή» είναι να είμαστε τρυφεροί μαζί του και να τον αποχωριζόμαστε ήρεμα. Του μιλάμε γλυκά, του αφήνουμε λίγο νερό, λίγη τροφή (όχι μεγάλες ποσότητες) και τα αγαπημένα του παιχνίδια και ύστερα φεύγουμε. Δεν πρέπει να φεύγουμε κρυφά γιατί τότε σοκάρεται χειρότερα. Την πρώτη φορά πάντως καλό είναι να παραμείνουμε κάπου κοντά ώστε να γυρίσουμε πίσω μόλις ακούσουμε πως άρχισε τη γκρίνια. Αυτή η διαδικασία πρέπει να επαναληφθεί πολλές φορές, κάθε μέρα, ώστε να συνηθίσει στην απουσία μας.
Εκτός από όλα τα παραπάνω, είναι απαραίτητο να του κάνουμε βόλτα με λουρί και φυσικά να φροντίζουμε να μαζεύουμε τα περιττώματα από το πεζοδρόμιο προς αποφυγήν «ατυχημάτων». Τέλος, καλό θα ήταν να κάναμε μια φιλική κουβέντα με τους γείτονές μας ενημερώνοντας τους πως προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε το σκυλάκι μας, ώστε να δείξουν κι αυτοί λίγη κατανόηση.